ماجرای خاکسپاری خواجه حافظ شيرازی...
همچنين طبع شعر روان و صدای رسای حافظ شيرازی به مذاق برخی تازی مسلکان وطن فروش و خود فروخته خوش نيامده و از حافظ شيرازی به سان حکيم توس دل خوش نداشته و از نقل حقايق آدمی اين بزرگ مرد پارسی کينه به دل گرفتند و پس از مرگ خواجه شيرازﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﺸﯿﯿﻊ جنازه پاک وی ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ مسلمانان و ﻣﺘﻌﺼﺒﺎﻥ تازی ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﺍﺕ حافظ ﺑﻪ ﻣﯽ ﻭ ﻣﻄﺮﺏ ﻭ ﺳﺎﻗﯽ ﺭﺍ ﮔﻮﺍﻫﯽ ﺑﺮ ﺷﺮﮎ ﻭ ﮐﻔﺮ ﻭﯼ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ؛ و بدين ترتيب ﻣﺎﻧﻊ ﺩﻓﻦ ﺣﮑﯿﻢ در قبرستان مسلمانان به ﺁﯾﯿﻦ ايشان ﺷﺪﻧﺪ .
اما ﺩﺭ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ و بحث و جدلی ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ باوفای ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ تازی منش ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺗﻔﺄﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭ خود او ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻧﺪ .
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﯾﻦ شعر ﺷﺎﻫﺪ ﺁﻣﺪ :
ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ، ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ••• ﮐﻪ ﺁﮔﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺖ
ﻗﺪﻡ ﺩﺭﯾﻎ ﻣﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺣﺎﻓﻆ ••• ﮐﻪ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻏﺮﻕ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ
اما اين نيز به مسلمانان متعصب کارساز نيامد و به ناچار دوستداران و هواداران حافظ جسد وی را به مکانی سرسبزه پر گل و گياه که حافظ خود اين مکان را بسيار دوست ميداشتند به خاک سپردند و اين مکان امروزه در شيراز به حافظيه معروف است...
گويی خواجه شيراز از فرجام خويش و خاکسپاری خود و کنش بی خردانه تازيان و لطف هواداران پارسی خود آگاه بود که اين بيت شعر بجا را در اشعار خود سرود...
تازيان را غم احوال گرانباران نيست
پارسيان را مددی تا خوش و آسان بروم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر